Vandaag schrijf ik eens een sprookje over duurzaamheid. Niets is echt gebeurd en aan het einde is er een goede afloop.

In een land hier heel ver vandaan woonde eens een Smeerpoets naast meneer de Geldwolf. Nu hoor ik je denken: wat een buurtje zal dat zijn geweest… maar dat zal je verbazen, het was er eigenlijk best wel proper. Natuurlijk waren ze niet erg duurzaam, maar alle viezigheid ging via speciale buizen ergens anders naartoe.

Zo stopten ze het stinkgas van “de Royal Dutch Geldwolf” in een diep gat in de grond. Dat kostte wel wat, maar dan had je ook een probleem minder (voor nu). Stroom voor de huizen kwam uit de mini-kerncentrale van dezelfde groep, en ook dat afval werd netjes opgeslagen in een ander gat. Immers, als je het niet ziet, is het er ook niet, vond Wolf senior.

Maat Smeerpoets maakte allerlei glimmende speeltjes die super gaaf waren en die iedereen graag wilde hebben, zodat je de blits kon maken in de buurt. Zo waren er mooie fietsen die vanzelf trapten. Kleding die je nooit hoefde te wassen, en in je huis was het altijd lekker lenteweer met ’s ochtends een zonnetje en ’s avonds een mooie ondergaande zon. Gewoon in je huiskamer, zodat je niet op hoefde te staan.

Eigenlijk speelde je hele geweldige leventje zich af vanuit je heerlijke stoel. Dacht je aan iets lekkers of gezonds, dan stond het gelijk naast je klaar.

Het leven was echt geweldig voor de inwoners van Nederland.