Niet iedereen houdt van rennen door de modder, lopen met een zaklamp op je hoofd of slapen in de buitenlucht! Maar ik wel 🙂

PARADISE BY THE DASHBOARD LIGHT
I remember every little thing as if it happened only yesterday
Parking by the lake and there was not another car in sight
And I never had a girl looking any better than you did
And all the kids at school, they were wishing they were me that night
And now our bodies are oh, so close and tight
It never felt so good, it never felt so right
And we’re glowing like the metal on the edge of a knife
Glowing like the metal on the edge of a knife
C’mon, hold on tight, c’mon, hold on tight
Though it’s cold and lonely in the deep dark night
I can see paradise by the dashboard light

Ain’t no doubt about it, we were doubly blessed
‘Cause we were barely seventeen and we were barely dressed

Ik loop niet of nauwelijks met muziek in mijn oren maar tijdens de marathon des sables heb ik 1 dag een uurtje muziek gebruikt. Gewoon om me even af te sluiten, omgeving intenser binnen te laten komen. Paradise by the dashboard light klonk in mijn oren bij een heerlijke afdaling naar checkpoint 2. Luidkeels meezingend heb ik me naar beneden laten rollen. Volledig in me element. Nu de MDS weer in volle gang is komen er weer allerlei dingen naar boven. Wat een super gave week was dat! Puur, in alle opzichten. Heimwee…. Jazeker!

Soms heb je dagen dat je helemaal in je element bent, en dat was ik toen zeker.

Had me in alle opzichten goed voorbereidt en heb gedurende de gehele week eigenlijk alleen maar genoten. Een groter kado kan ik mezelf niet geven: een week helemaal niks aan je hoofd behalve je rugzak en je roadbook.

Dan realiseer je pas echt hoe hectisch ons leven eigenlijk is en hoeveel druk we er zelf opleggen. Voordat dit al te filosofisch wordt… J

Maar de MDS was zeker mijn hoogtepunt van afgelopen jaar! Een meerdaagse in 50 graden, zand en wind storm. Afzien…. Beetje ja maar de overweldigende natuur neemt dit direct weg. Hoe klein je je voelt, hoe bijzonder het is en ook je realiseren dat ik gezond genoeg ben om dit te finishen. ( heb het niet over geestelijke gezondheid)

Heb ik twijfels gehad, jazeker! De eerste nacht op bivak aangekomen, midden in de nacht wakker worden door een stroom zand dat je slaapzak in waait. Alles klappert in de storm, de sahara hete me welkom. En door mijn hoofd ging: ehhh…. Dit is eigenlijk helemaal niet leuk, hier heb ik niet voor getraind… toch?! Vervolgens, zeg sukkel!! Dit is een bivak beginnersfout die jij toch zeker niet meer moet maken… verkeerd in de wind gaan liggen… pff muts!!

Maar zoals mijn oma vroeger zei, slaap er een nacht over en in de ochtend ziet de wereld er helemaal anders uit. Zo ook toen! Wat een intense schoonheid is de sahara van marokko en bij de eerste zonnestralen waren mijn twijfels verdwenen.

Wie is Sabine de Vries en welke korte en lange avonturen heb je beleefd?
Jeetje Adriaan!! Wie zit er nu te wachten op een verhaaltje van mij… was mijn eerste reactie op de vraag van dit interview. Maar na ons telefoongesprek was ik om. En zal ik jullie proberen mee te nemen in mijn beleef wereld.

Ok, daar gaattie dan. Ik ben Sabine de Vries, 48 jaar jong en opgegroeid als buitenmens met liefde voor de natuur en dier. In het dagelijks leven ben ik Sportfysiotherapeut met passie voor mijn vak. Kom uit een gezin waarbij de natuur een grote rol speelde en het kamperen en hiking in al zijn facetten aan bod kwamen. Als klein kind kon ik al eindeloos genieten van primitieve slaapplekken, sterren hemel kijken en wilde dieren spotten. Wilde eigenlijk dierenarts of boswachter worden!

Ooit begonnen als wedstrijd-marathon-weg-atleet, maar die tijd heb ik in 2009 vaarwel gezegd met mooie prestaties als herinneringen. Zonder enig pijn in mijn hart, hooguit wat pr-tijd-frustraties maar daar groei je snel overheen. Ook al in mijn weg periode liep ik graag in andere streken/steden/natuur. En die laatste aantrekking werd steeds sterker. In die tijd niet of nauwelijks in georganiseerd verband hoor. Om je even een beeld te geven… er was nog geen trail kalender en waren er alleen bosloopjes haha!! Anyway, zo heb ik op menig vakantie en werk adres al lopende gezworven. Toen nog met een gewoon rugzakje op. Drakesbergen, mexico, Bali, Tanzania, cuba, Venezuela, andalusia, oeganda, Birma, Ierland, Tibet, Nepal zijn o.a. een aantal landen en gebieden waar ik veel loop kilometers, soms ook met klimmen, heb liggen al dan niet met een bivak overnachtingen. Soms in vakantie periode maar ook tijdens mijn werk aldaar. Heb een periode in kameroen gewoont en gewerkt waarbij ik iedere dag wel een langer of kort stuk ging rennen door de binnen landen: white man runnie, white man runnie riepen de kleine kinderen uit de dorpjes dan terwijl ze een stuk mee gingen lopen. Eerlijk is eerlijk, helemaal veilig was het niet maar had dit nodig om de intensiteit van mijn werk in het ziekenhuis te kunnen verwerken.

In cameroen heb je ook een berg: mount cameroen ( tja….. hoe kan je het bedenken) Daar werd destijds ieder jaar een wedstrijd gehouden wie de mountain queen or king was. Een bizar steil tocht over rotsen en stenen omhoog (45 km) en ook weer op snelheid naar beneden. Om je een beeld te geven, de queen of the mountain was destijds al jaren een dame van toen 55, moeder van 6 kinderen. Wat was die dame snel!!!
Ook ik heb de mt cameroen omhoog gerend, bij lange na niet zo snel als de queen, en de top voorzien van nederlandse kaas vlaggetjes. Dat laatste heb ik bij meerdere tops kunnen doen
Andere gedenkwaardige trips waren Birma, nepal en tibet. Lichtgewicht reizen, buiten slapen, intense natuur en soms intense natuurelementen. Nu ik dit zo op aan het schrijven ben krijg ik spontaan heimwee!

Afgelopen maanden heb ik mijn trips wat meer in de buurt gehouden. Zo vindt ik het zalig om een stuk te gaan hardlopen, overnachten op een kampeerplek/paalkampeerplek en vervolgens weer terug te lopen. Nu een aantal keren alleen gedaan (wel met doggie) omdat dat zo uitkwam en ik in 1 keer de behoefte kan krijgen om dit te doen maar hoop ook nog een keer een paar vrienden over te halen om met mij mee te gaan. Niets is zo overweldigend om samen met de natuur wakker te worden, je koffie te pruttelen en gewoon even niets. Nederland heeft echt unieke seizoenen.

Welke dagrugzak gebruik je en wat is daar fijn aan?
Voor mijn korte tochtjes met mijn doggie gebruik ik een klein compact rugzakje waar eigenlijk alleen een zakje hondenkoekjes in gaan, een jasje en mijn sleutels. Ultra spire Spry 1L Is hier super geschikt voor, zit als een huis en groot genoeg voor de essentials

Waarvoor de lange trips, echt een top ding dat gemakkelijk te pakken is. Ik ben klein en daardoor zijn grote rugzakken vaak een probleem. Veel rugzakken zijn te breed waardoor ik er met mijn armen schuurplekken van krijg, of te lang waardoor ze tegen mijn kont aan tikken. It is not easy being short haha! Nee maar zonder gekheid, voor meerdaagse trips is de WAA echt een topper. Ik heb hem ook gebruikt tijdens de MDS en geen seconde spijt van gehad.

Voor de trips tot ongeveer 5 uur een northface FL race vest model, Deze is net houdini, er verdwijnen mega veel spullen in.

Welke kleding gebruik je?
Inninjii sokken, kleding is een mix van North face, Patagonia, Salamon en ink&Burn. Belangrijk is dat er verschillende laagjes zijn en met name zo min mogelijk naden om schuren te voorkomen. Hardlopen doe ik graag in een hardlooprokje en indien mogelijk bonte kleuren. Functioneel met een sparkel!

En dan buiten slapen?
Bivak: Lichtgewicht tarp waarbij 1 stok of hike poles als ondersteuning gebruikt worden.

Lichtgewicht tentje van coleman. Deze is zeer eenvoudig op te zetten in je eentje. Er is echter wel een klein nadeel, mijn 45 kg ridgebag vindt het een 1 honds tent! En verder voor comfort een zitlap. Als mijn hond ook meegaat ook een matje, voerbak en eten voor hem. Natuurlijk zijn er wel rugzakjes voor honden maar als ik deze op zijn rug wil plaatsen gaat meneer zitten en verzet geen stap meer. Dus draag ik maar alles, tenslotte mijn idee om eropuit te gaan.
Slaapzak: Yeti fever zero en een silk mummy liner
Matje: Therm a rest prolite. Ikea zakje om kleding in te doen en als kussen te gebruiken. Deze gebruik ik ook om een nood kleding set op te bergen

Keuken:
Lichtgewicht pannetje met esbit blokjes, stuk aluminium folie tegen eventuele wind, 2 waterflessen, titanium mok en een lange titanium lepel.
Dit laatste is essentieel als je gebruik maakt van expeditie gedroogd eten in zakken. De hippe plastic bever vork/lepel/mes is te kort en tevens breken deze direct ( sorry bever..)
Verder een leatherman multitool of als ik licht wil gaan een klein zakmes. Handig voor veel dingen.

Wat moet er altijd mee?
Een buff, een plastic zak, een water filter en indien mijn doggie meegaat brokjes voor hem.

Tips voor beginnende avonturiers?
Focus niet op snelheid of de nieuwste materialen of de hipste trips. Bedenk wat JIJ wil doen en beleven.
En onthoudt:Je bent misschien niet zo snel of goed als je gehoopt had maar je bent altijd sterker dan je denkt!!
Start met kleine stapjes uit je comfort zone J, neem een oriëntatie workshop en ga gewoon doen!
Maar let op de natuur! Only leave your footprints

Wat is je absolute favoriete item?
Een typische vrouwending is voor mij essentieel. Sterker nog… ik ga geen stap hardlopen zonder: de sportbh van shock absorber 😉
Ok, buiten de vrouwelijke dingen dan is mijn garmin gps en straks mijn aangeklede outdoor girly vwcaddy J als start en uitvalsbasis voor mooie outdoor trips.

Vraag van Sabine aan zichzelf?
Jeetje… een vraag die mezelf wil stellen!
Kijk tijdens trails/meerdaagse e.d. leer je steeds weer een beetje meer over jezelf. Dat is soms intens maar vaak ook erg mooi. Maar het gekke is dat ik nog nooit over mijn grens ben gegaan of beter gezegd …. Deze nog nooit ben tegen gekomen. Ligt dit aan mijn focus, mijn berekende geest of gewoon dat ik nog niet over mijn grenzen heen heb hoeven gaan. Schuren aan mijn grens dat is de vraag die ik mezelf zou willen stellen. Vind deze en beleef hem in alle puurheid.

Nature is not a place I visit, it is my home…

SabineXX

I’ve been trained to keep going even when its hard. When it hurts. When it sucks. When I don’t want to. I look pass it. Relentless forward progress to a destination. Call it what you want; stubbornness, endurance, determination, guts. Deep down, I don’t know how to give up and it’s always worth it in the end.