Hoeveel avontuur past er in 24 uur:
Opnieuw een RBR-project van GAAN in 24 uur, maar, anders dan de eerste keer: nu op kompas dwars door struiken en bos en bosschages op zoek naar het Pluismeer, grafheuvels, de paalkampeerplek en de volgende dag de hei, het stuifzand en de Eempolder. RenBivakRen kon dit keer vervangen worden door RegenBivakRen .) Trouwens, zaterdagavond rond zes uur was het weer droog en scheen de zon, een waterig exemplaar weliswaar, maar toch.

Beginpunt was zaterdagmiddag Baarn, en daar begon het meteen te plenzen, ploeterend probeerden we de plassen te ontwijken, renden we door naar het prachtige Pluismeer, tussen manshoge (tenminste voor Jolanda, Adriaan stak er nog wel bovenuit) varens door. Paddenstoelen stonden fier op de grafheuvels. En warempel er kwamen nog vier anderen naar de paalkampeerplek onder de beuken…die overigens ook al werd het droog, de hele nacht bleven druppen. Bij een paalkampeerplek van Staatsbosbeheer staat doorgaans een pomp, dat was in dit geval ook zo, echter het bordje ‘geen drinkwater’ was al een teken aan de wand….We pompten het water op en gingen bijna over onze nek vanwege de rotte eierenlucht. Ach, dachten we ‘als we het koken dan moet het toch te drinken zijn’. Veel te optimistisch! Zelfs de sterke Earl Grey-thee kon de vreselijke lucht niet verdrijven. Een slokje was genoeg: de plas bij de tarp werd wat groter. De volgende dag bleek dat ene slokje goed voor darmproblemen … Waslijntje gespannen tussen de beuken. De natte was drogen lukte natuurlijk niet door die druppende bladeren. Tarpje neergezet, snel de heerlijk warme multi-muts die we van Noorsetrui.nl kregen, opgezet, donsjas en handschoenen aan. Niet omdat het zo koud was (8 graden) maar omdat we aardig afgekoeld en nat waren door de regen. Ons driegangendiner verorberd op ons mini-keukentje: noedelsoep die errug pittig was, couscous met gedroogde groenten, cashewnoten en gedroogde pindasaus en een heerlijk chocoladereepje als dessert. Tja zonder thee dus want die lag in de plas.
Koud was het ’s nachts niet en dit keer kregen we ook geen bezoek van wilde zwijnen (die komen vrijwel niet voor op de Utrechtse Heuvelrug omdat de overheid alleen de Veluwe en Meinweg als leefgebied aan de dieren heeft toegewezen en daar houden ze zich natuurlijk strikt aan). Gelukkig had de DAS daar totaal geen boodschap aan en we zagen onderweg dan ook zijn of haar “snoetjes”: dat zijn kleine woelplekjes die het dier maakt op zoek naar voedsel.
Het meest ultieme de volgende ochtend? Niet die warme croissantjes die op bestelling worden gebracht, maar vanuit je warme slaapzak met je droge sokken die zeiknatte renschoenen weer aan moeten trekken ….brrrr. Na een paar uur rennen waren ze weer droog, en werden weer nat in het gras op de aloude Eemdijk. Het uitzicht op drie zilverreigers, dobberende zwanen en tientallen schapen maakte uiteraard weer veel goed. Wel glad zo’n met schapenstront bezaaide dijk. Binnen 24 uur waren we terug in Baarn van ons micro-avontuur met weer een ervaring rijker t.a.v. loopkleding en regen en de Nederlandse natuur, zo dichtbij.

Tekst: Jolanda Denekamp    
Foto’s en Video: Adriaan Voeten en Jolanda Denekamp