Wie is Ragna Debats en welke korte en lange avonturen heb je beleefd? Ragna is een trail/skyrunner die na haar middelbare schooltijd vanuit Nederland naar Duitsland verhuisde, de Warendorf opleiding deed en zich in dressuurtraining specialiseerde. Na een aantal jaren vertrok zij naar Engeland, waar ze Spaans en Duits studeerde aan de universiteit van Birmingham en vervolgens kwam ze in Spanje terecht, waar ze het berglopen als sport leerde kennen.
Ik vind het leven één groot avontuur! Samen met mijn man, 1-jarige dochter en hond ga ik er elk weekend op uit met onze California om frisse berglucht te ademen en nieuwe avonturen te beleven. Er komen zo snel twee mooie en indrukwekkende belevenissen in me op: De T ransalpine Run en een hele heftige twee-daagse kayaktocht (Dit bloedstollende rondje om het eiland Formentera is beneden te lezen !!) [metaslider id=1502]

Welke dagrugzak gebruik je en wat is daar fijn aan? Een “Nathan”. Het is een licht rugzakje, waar je goed mee kunt hardlopen. Een andere rugzak waar ik tegenwordig vaak mee loop is onze Vaude, waar ons dochtertje Onna dan inzit.

Welke kleding gebruik je? Ik word gesponsord door het catalaanse merk Grifone. Dat maakt moderne sportkleding van topkwaliteit. Ik hoop dat het merk ook in Nederland in de winkels komt in de toekomst.

En dan buiten slapen? Wij slapen “buiten” in ons California-busje. Daarmee komen we op de mooiste plekken met prachtigste uitzichten. Vaak zoeken we het rustgevende geluid van een kabbelend riviertje op.

De keuken? Een gaspitje! We eten vaak een uitgebreide salade of een soepje en daarna vlees of rijst/pasta.

Wat moet er altijd mee? Onze hond Bru! Hij houdt ons goed gezelschap bij trainingen en excursies.

Tips voor beginnende avonturiers? Het maakt niet uit hoe hoog je komt of hoe ver je loopt, het gaat erom met al je zintuigen te genieten van wat de natuur te bieden heeft. Mij geven de bergen een onbeschrijfelijk gevoel van vrijheid en mezelf zijn.

Wat is je absolute favoriete item? Die heb ik eigenlijk niet! Ik heb eigenlijk bijna niks nodig, behalve sportkleding, water en eten.

Wat zijn je grote toekomst dromen qua avontuur?
In de eerste plaats, verliefd, gelukkig en gezond blijven en met volle teugen van mijn huidige levensavontuur blijven genieten! Verder droom ik ervan een prestigieuze ultra te winnen (skyrunning) en ooit boven op een bergtop met familie en wat hechte vrienden het ja-woord te mogen zeggen!

Het Formentera Avontuur:
Ons Formentera avontuur beleefden we toen we elkaar pas kort kenden. Het begon er al mee dat we onze boarding passen niet hadden uitgeprint en we op het vliegveld niet door de controle kwamen. We moesten zo snel mogelijk naar de andere terminal om ze uit te printen, en razendsnel weer terug om door de controle en naar de gate te gaan. Op ’t nippertje haalden we de vlucht… De kayaktocht werd ons door de enige kayakverhuurder die dergelijk avontuur toeliet sterk afgeraden, want het had de afgelopen dagen gestormd en vooral aan de oostkant van het eiland was het té gevaarlijk omdat de golven te hoog en onvoorspelbaar waren. Hoe dan ook, hij verhuurde ons de kayaks, want, zei hij, misschien wordt de zee over een paar dagen rustiger en kunnen jullie door met de ronde. Elke avond als we aankwamen moesten we hem een berichtje sturen met “we leven nog”…  Verder vertelde hij dat het 4 dagen roeien was + de dagen dat we door de storm niet door zouden kunnen. Maar zoveel tijd hadden we niet in verband met onze terugvlucht en we berekenden dat we het wel in twee dagen konden halen. We begonnen westelijk en roeiden het grootste stuk van het zuidelijke gedeelte van het eiland. We hadden een heerlijk rustige eerste dag. ’s Avonds zetten we aan het strand ons tentje op en maakten een klein vuurtje waarop we onze zelfgevangen visjes roosterden. De volgende ochtend vertrokken we weer op tijd. De verhuurder was verbaasd geweest dat we al zo ver waren en hij had gezegd dat we vandaag maar een klein stukje konden doen vanwege de nastorm. Hoe dan ook, we begonnen met goede moed en dachten: we zien wel hoe ver we komen.

De golven werden steeds ietsje hoger en op een gegeven moment werden we er ons van bewust dat we niet meer om konden draaien. We moesten door. We keken om ons heen en alles wat we zagen waren golven en de kust. Er was geen boot te verkennen…

Er werden geen grapjes meer gemaakt. Het werd ernst. De golven waren hoog, wel zo’n 5-7 meter. Als we beneden waren leek het alsof we opgeslokt zouden worden, maar dan gingen we weer omhoog. Gelukkig was de golfbeweging van de golven regelmatig en vonden we een manier om in de juiste richting vooruit te komen langs het eiland. In de verte zagen we de vuurtoren en we dachten dat als we de hoek om waren en de vaarrichting veranderde, de zee rustiger zou zijn. Maar we hadden het goed mis. We kwamen in een heel ander soort golven terecht. Ze waren puntig met schuimkoppen en erg onvoorspelbaar. Ik keek even om naar Pere en zag zijn geschrokken, ernstige blik. Hij zat achterin en was de “stuurman”. Het hing van hem af of we heelhuids uit deze hel zouden komen. Als we om zouden vallen zouden we elkaar in een mum van tijd uit het oog verliezen en waarschijnlijk tegen de rotsen kletteren zoals we nu die golven hoog tegen de rotswanden zagen kaatsen. Ik probeerde zo stil mogelijk te zitten en zo hard mogelijk te roeien.

Uiteindelijk, doodop van de fisieke inspanning en de concentratie, kwamen we een paar uur later in rustiger vaarwater terecht en konden we weer rustig ademhalen. Oef!…

We kwamen weer langs wat eenzame strandjes waar we de kust konden benaderen. Er waren wel wat golfjes, maar daar schonken we niet veel aandacht aan. We trokken onze peddels in en haalden wat fruit en koekjes tevoorschijn en ontspanden even. Opeens voelden we rotsen onder ons en schrokken we op. We waren te dicht naar de kust gedreven en op rotsblokken gevaren!! We begonnen als gekken richting zee te roeien, maar we konden het niet vermijden: de kayak viel om en we vielen in het water. Nu pas merkten we wat voor kracht die kleine onschuldige golfjes hadden! Het lukte ons om met de kayak aan wal te komen, maar we misten de peddels, een zonnebril en de inhoud van één van de waterdichte bidonnen. Trillend en met wat schaafwonden stond ik op het rotsachtige strand terwijl Pere het water inging om de peddels terug te halen. Gelukkig lukte dit na enige pogingen. We moesten nog een behoorlijk stuk door om het rondje om het eiland te voltooien, maar gelukkig wel langs zonnige stranden met mensen erop en rustig vaarwater.

Deze survivaltocht heeft echt een sterke hechting tussen Pere en mij teweeggebracht. We kunnen ons avontuur navertellen, maar weten dat mensen het altijd met een korreltje zout nemen. Alleen wij weten hoe naief we waren en hoeveel geluk we hebben gehad er levend van af te komen. Ons dochtertje draagt niets voor niets de naam Onna, haar naam is afgeleid van onada, wat “golf” betekent.