Onweer regen en storm
De voorspellingen waren niet goed ( code oranje ) maar de zin om te GAAN wel, dus had ik snel even een paar punten in mijn horloge gezet en GAAN!
Eenmaal buiten zag ik de grote zwarte wolken snel dichterbij komen en hoorde ik de eerste donderslagen. Nog voor ik op de fiets zat, stortte het water met bakken naar beneden.
Ik stond maar half beschut en werd gelijk al nat van het stuifwater dus deed ik mijn capuchon onder mijn helm en sprong ik op de fiets …
Campanula was het doel, een prachtig wildkampeerplekje midden in een nog mooier rustgebied dichtbij Dronten. Al snel voelde ik mijn lendenen nat worden wat raar is want mijn jas is goed waterdicht. Een snelle inspectie leerde dat de zakken open stonden. De regen plensde om mij heen en al snel werd ik de weidse vlakte opgeblazen door de rugwind een enkele keer flitste het en telde ik de afstand maar gek veel dichter als een paar km kwam de onweer niet dichterbij … niet dat ik daar iets aan had kunnen doen zo midden op de Arkemheense polder … Ik moet onwillekeurig weer aan de angstige bergbeklimmers denken die al hun ijzer tientallen meters van hun tent bewaren … ik glimlach en fiets verder en geniet van de regen en onweer … wat is het licht prachtig zo in de polder.

Alleen maar niet eenzaam:
Onderweg komt er me zowaar een andere fietser tegemoet, een compleet verwaterde jongen op een opoefiets. We kijken elkaar even aan en moeten lachen. Wat een zotten maar we waren er wel gewoon … lekker buiten in de natuur en genoten van zo als het ook kan zijn. Eenmaal over de brug bij Nijkerk komt het stiltegebied al snel in beeld en vind ik mijn weg naar Campanula al zwervend over modder en graspaden op het kompas … even goed na denken welke kant van de brede afwateringssloot ik moet hebben en dan is het nog maar 800meter baggerpad volgens mijn GPS … Ik blijk goed gegokt te hebben want niet veel later sta ik achter de huisjes van het kamp … ik klim omhoog en sta in eens midden in het kamp. 
Alle huisjes zijn bezet en overal kijken verbaasde blikken mij aan … ik groet vrolijk terug en kijk naar de lucht. Een paar duppels later sta ik in een prachtig zonnetje en komen nieuwsgierige kinderen onder hun huisje vandaan “handig zo’n drinkfles” ik gebruik mijn racevest met drink flessen ook op de MTB. Zeker is dat handig en ik vertel dat ik zo makkelijk mijn eten kan pakken om weer energie op te doen tijdens een rustpauze. De mannetjes maken deel uit van een paar gezinnen die een nacht overblijven … mijn blik valt op een paar enorme bananendozen vol met voedsel en vraag de mannetjes of ze ook op de fiets zijn ? Nope … lopen dan ? Nope … het laatste stukje toch wel toch?  Nope … pappa tilde de paal op en we konden zo verder rijden … Hmmm tja dat kan natuurlijk ook …. Gelukkig hadden ze de auto wel weer snel weg gezet, dat dan weer wel. Ach dacht ik even later ‘ze zitten wel gewoon met z’n allen te genieten van deze bijzondere plek terwijl de rest van Nederland “gelukkig” binnen zit. Na mijn middagmaal werd het tijd om de terugweg te aanvaarden.

De lucht berg
Eenmaal buiten de beschutting van het bos had de wind mij in haar ijzeren greep en ploegde ik langzame kilometers tegen de wind in … regelmatig moest ik terug naar een laag bergverzet en peddelde met een regelmatige tred mijn rondjes … ademhaling okay … snelheid later varen en gewoon doorgaan ooit komt de top van deze berglucht vanzelf. Eten en drinken ging moeizaam aangezien de wind te grillig was en ik was bang een zwieper te maken waardoor ik midden op de weg terecht zou kunnen komen. Er waren niet veel automobilisten op de weg maar die er reden, hadden zelf ook al genoeg te doen. Om het half uur maar even snel stoppen om te drinken en vervolgens weer veilig verder te fietsen … Langs het Gooimeer stonden de twee wiekige-windmolens stil aangezien het te hard waaide voor ze. Eindelijk kwam de brug van Huizen in beeld en merkte ik dat er geen enkel verschil was met het tegen de wind in ploegen en die mini-heuveltjes … zelfs naar beneden moest er stevig getrapt worden anders ging ik niet eens de bult af.
Beneden dook ik het huizerstrandje op om te kijken of er nog onverschrokken surfers waren maar ook die waren verstandig en zaten in de luwte te wachten tot de piek van deze storm verdwenen was.

Ik vervolgde mijn terugreis via de Eempolder en daar het handveer op, op weg naar een dampende bak thee en een luisterend oor om te vertellen van mijn mini-avontuur … 5uuravontuur en ik had geen minuut willen missen.